Bir Daha Aklımı Utandırmam!

Dün bir bir saydım...Koca bir 3,5 ay geçmiş onunla.Çarşamba başlayan bir maceranın, Çarşamba günü sona erdiği 112 günlük bir hatırası kaldı bende.Kocaman diyorum ya hani, insanlar bazen yılların bile nasıl geçtiğini anlamazlar çünkü o zaman diliminde ya hiç ızdırap çekmemişlerdir ya da çabuk unutmuşlardır yaşadıklarını.Anılarım tazeyken yazıyorum, içimdeki çığlıkları son kez döküyorum ve birdaha aklımın, kalbimin kölesi olmaması için bu yollardan tasımı tarağımı çekiyorum...İyi olan bütün duygularımı içime gömüyorum ve artık onları bir hazine gibi saklıyorum.Bu hazinenin anahtarı, ancak beni hakedecek ve ömrümü onunla sürdüreceğim tek bir kişide olacak.


Bugün ilk defa rahat bir nefes aldığımı hissettim.Güneşin de açmasıyla içime öyle huzur doldu ki...Pişmanlık, mutluluk ve hüzün adına sorulacak her bir soruyu yanıtsız bırakmak geliyor içimden...1 hafta önce bile yaşadığım onca acıya rağmen deli gibi severken, kalbimin zayıflayıp, aklımın güçlendiğini yeni yeni hissediyorum.Biliyorum, bundan sonra aklım, her zaman daha fazlasını isteyen şu kalbime gerektiğinden fazla yüz vermeyecek.Kalbimin gururu çok kırılacak ama şunu da biliyorum ki en azından bundan böyle aklımı utandıracak birşey de yapmayacak...Her ne acı yaşadıysa sırf iyi niyetinden yaşayanlara tavsiyem, iyi niyetini sadece hakedenlere göstermeleridir.Onları içinize sımsıkı gömün ve anahtarını ancak size layık tek bir insana sunun...İnanın bana hak vereceksiniz...

Değer, Emek, Mücadele, Endişe, Teessür ve koca bir 0